Ενώ η παρακάτω ανακοίνωση είχε ήδη γραφτεί, την Παρασκευή 16 του μηνός δύο ακόμη εργαζόμενοι έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια έργων σε ατμοηλεκτρικό σταθμό στον Άγιο Δημήτριο Κοζάνης και άλλοι δύο υπάλληλοι του Σκλαβενίτη έχασαν τη ζωή τους από covid. Δυστυχώς, επιβεβαιώνεται με τον χειρότερο για εμάς τρόπο ότι τα εργατικά “ατυχήματα” δεν είναι μεμονωμένες περιπτώσεις, ούτε ατυχίες της στιγμής. Είναι η εργασιακή πραγματικότητα που αντιμετωπίζει καθημερινά η κοινωνική βάση. Εργάτες πεθαίνουν δουλεύοντας σε εργοτάξια χωρίς τις απαραίτητες προφυλάξεις, διανομείς θυσιάζονται στο βωμό της άμεσης παράδοσης, υπάλληλοι σούπερ-μάρκετ πλήρως εκτεθειμένοι στην πανδημία και ακάλυπτοι σε περίπτωση νόσησης κλπ. Η εντατικοποίηση της δουλειάς μας και το κέρδος ιεραρχούνται βάναυσα και χυδαία πάνω από την ασφάλεια και τη ζωή μας. Οργάνωση στους χώρους της δουλειάς, να μην δούμε κανέναν άλλον άνθρωπο της τάξης μας νεκρό.
Ο μήνας μπήκε με άλλο ένα εργατικό “ατύχημα”, αυτή τη φορά στο Γυμνό Εύβοιας. Τα θύματα είναι τρεις νεκροί εργάτες και ένας τραυματίας, που έκαναν εργασίες συντήρησης και αποκατάστασης βλάβης στο δίκτυο του ΔΕΔΔΗΕ ως εργολαβικοί εργαζόμενοι του ομίλου ΑΚΤΩΡ. Όσο γίνονταν εργασίες στο καλώδιο χαμηλής τάσης, αυτό ακούμπησε τον διαρρεόμενο από ρεύμα αγωγό μέσης τάσης, με αποτέλεσμα το συνεργείο να χτυπηθεί από 20.000 βολτ. Μέχρι στιγμής, έχουν γίνει τρεις συλλήψεις, του εργοδηγού, του μηχανικού και της επιβλέπουσας του έργου, και έχει ξεκινήσει έρευνα ώστε να διαπιστωθούν οι ακριβείς συνθήκες του “ατυχήματος”, με κεντρικό ερώτημα γιατί δεν είχε γίνει, όπως θα έπρεπε, διακοπή του ρεύματος στον αγωγό μέσης τάσης.
Για εμάς τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Για την απώλεια των συνανθρώπων μας δεν έφταιξε η κακιά στιγμή. Ούτε μονάχα η καταδίκη μεμονωμένων προσώπων είναι μόνιμη λύση. Γιατί, πολύ απλά, αυτή είναι η εργασιακή πραγματικότητα στον καπιταλισμό. Ένα σύστημα που μεταφράζει τον άνθρωπο σε λειτουργικό κόστος, είτε αυτό είναι ο μισθός είτε τα μέτρα ασφάλειας, και άρα εύκολα ιεραρχεί τα κέρδη πάνω από την ανθρώπινη ζωή. Σε αυτή την παραδοχή θα βρούμε όλες τις απαντήσεις που ψάχνουμε για τα εργατικά “ατυχήματα”. Γιατί τα μέτρα υγιεινής και ασφάλειας, στη συγκεκριμένη περίπτωση τα ειδικά παπούτσια, κοστίζουν. Όπως κοστίζει και η ενίσχυση των συνεργείων με παραπάνω και σταθερό προσωπικό που θα εξασφάλιζε φυσιολογικούς ρυθμούς δουλειάς. Η συνθήκη της πανδημίας δυσκολεύει ακόμη περισσότερο τα πράγματα, καθώς τα χαμένα κέρδη του κάθε εργολάβου αναπληρώνονται, όπως πάντα, από το “ξεχείλωμα” των εργαζομένων, ώστε να βγει σε λίγο χρόνο πολλή δουλειά. Από τη μία, μπορούμε εύκολα να δούμε σε αυτό το πλαίσιο να παρακάμπτονται οι χρονοβόροι και κοστοβόροι κανόνες ασφάλειας. Από την άλλη, πόσα περιθώρια για προσοχή και ασφάλεια αφήνει στους ίδιους τους εργάτες μια τέτοια εντατικοποιημένη και εξοντωτική εργασία;
Στην εργολαβική ιδιότητα των εργαζομένων που έχασαν τη ζωή τους στον στύλο της ΔΕΗ βρίσκουμε άλλη μια πτυχή του εργοδοτικού εγκλήματος. Η παροχή ρεύματος έχει πάρει τον δρόμο για την σταδιακή και σε κομμάτια ιδιωτικοποίησή της, με τη θυγατρική που είναι υπεύθυνη για τη διανομή του ρεύματος (ΔΕΔΔΗΕ) να βρίσκεται πολύ κοντά στο να πουλήσει το 49% των μετοχών της σε ένα “πολλά υποσχόμενο” fund. Η διαδικασία που ακολουθείται πριν το ξεπούλημα μιας δημόσιας υπηρεσίας είναι γνωστή και περιλαμβάνει φυσικά την πρότερη υποβάθμιση της, ώστε η ιδιωτικοποίηση να εμφανιστεί ως σωτήριος λύση. Έτσι, λοιπόν, ο ΔΕΔΔΗΕ με ανεπαρκές προσωπικό και εξοπλισμό αδυνατεί να αναλάβει εξ ολοκλήρου όλες τις απαραίτητα εργασίες, και γι’ αυτό αναθέτει συχνά σε εργολάβους τα έργα συντήρησης του δικτύου. Αυτό, από τη μια, σημαίνει πως οι γραφειοκρατικές διαδικασίες γύρω από το έργο περιπλέκονται. Από την άλλη, ένα κομμάτι της συντήρησης των δικτύων γίνεται με γνώμονα το μικρότερο κόστος.
Τις επιπτώσεις τις πληρώνει ήδη η τάξη μας. Είτε μιλάμε για τις επισφαλείς συνθήκες εργασίας των εργολαβικών εργαζομένων, είτε για την υποβάθμιση της ποιότητας των δικτύων, που έγινε ιδιαίτερα εμφανής από τις διακοπές ρεύματος στις κακοκαιρίες του Φλεβάρη (που είχαν θύματα δύο ηλικιωμένους σε μηχανική υποστήριξη). Ξέρουμε ήδη ότι όσο πιο κοντά ερχόμαστε στην πλήρη απελευθέρωση της αγοράς της ενέργειας, τόσο πιο εύκολα και συχνά κόβεται το ρεύμα σε νοικοκυριά, ενώ χαρίζονται τα χρέη στις μεγάλες επιχειρήσεις. Και όλα αυτά ενώ βλέπουμε να καταρρέει σε ενεστώτα χρόνο το νεοφιλελεύθερο αφήγημα που θέλει όλα τα δημόσια αγαθά ιδιωτικοποιημένα γιατί στον ιδιωτικό τομέα όλα “δουλεύουν ρολόι”. Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα από ιδιωτικές επιχειρήσεις που πατάνε πάνω στην ανάγκη μας για δουλειά, πρόσφατα κοινοποιήθηκαν οι καταγγελίες, μετά από θάνατο εργαζομένου λόγω COVID, για τις απαράδεκτες συνθήκες εργασίας και τα ελλιπή μέτρα ασφάλειας από το «αφεντικό – υπόδειγμα» του Σκλαβενίτη. Εν κατακλείδι, στο τέλος αυτής της χρόνιας προσπάθειας εμπορευματοποίησης όλων των κοινωνικών αγαθών (υγεία, παιδεία, ρεύμα, νερό κ.λπ.) βλέπουμε μόνο όλο και περισσότερους ανθρώπους της τάξης μας να αποκλείονται από την κάλυψη των βασικών τους αναγκών, όσο μεγαλοεπιχειρήσεις αυγατίζουν τα βαμμένα με αίμα κέρδη τους.
Οι εργατικοί θάνατοι, που αποτελούν το βίαιο αποκορύφωμα των σχέσεων εκμετάλλευσης και όχι απλά ατυχήματα, μας υπενθυμίζουν πού μπορούν να φτάσουν οι καπιταλιστές πάνω στη μανία τους για κέρδη ή στα πλαίσια της δικής τους επιβίωσης. Και πολύ παραπάνω, μας επιβεβαιώνουν ότι μόνο εμείς μπορούμε να υπερασπιστούμε τα συμφέροντα μας, την υγεία μας, την ποιότητα της ζωής μας. Κι αυτό, μόνο όσο δεν συνηθίζουμε στο θάνατο, την εξαθλίωση, την καθημερινή υποτίμηση της εργατικής μας δύναμης και των αναγκών μας. Κόντρα στις ιδιωτικοποιήσεις, κόντρα στους νέους αντεργατικούς και αντισυνδικαλιστικούς νόμους, κόντρα στην απομόνωση, να οργανωθούμε συλλογικά.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ ΜΗΝ ΕΧΕΤΕ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ
ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ ΕΡΓΑΤΕΣ
ΠΑΙΔΕΙΑ, ΥΓΕΙΑ, ΡΕΥΜΑ ΚΑΙ ΝΕΡΟ
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΟΝ ΛΑΟ
Κατάληψη Παλιού Νεκροτομείου
