Μετά από πάνω από μία δεκαετία καπιταλιστικής κρίσης, με τις πολιτικές που ακολούθησαν να έχουν ήδη υποβαθμίσει σημαντικά την ποιότητα ζωής μας, η υγειονομική κρίση του τελευταίου χρόνου ήρθε να προσθέσει ένα ακόμα άγχος στον καθημερινό αγώνα επιβίωσης, με την ανασφάλεια να καθορίζει, πλέον, κάθε πτυχή της ζωής μας. Από τη μία πασχίζουμε για σταθερότητα στη δουλειά μας υπό τον διαρκή φόβο της ανεργίας, πόσω δε μάλλον μετά από ένα πολύμηνο λοκντάουν. Από την άλλη, στον φόντο πάντα υπάρχει ο φόβος του ιού και η αγωνία για το αν θα αντέξει το βάρος της πανδημίας ένα ρημαγμένο από τις νεο-φιλελεύθερες πολιτικές σύστημα υγείας, στελεχωμένο με λίγους και εξαντλημένους υγειονομικούς.
Βιώνοντας, λοιπόν, αυτή τη συνθήκη, κι ενώ βρισκόμαστε εν όψει μιας νέας οικονομικής ύφεσης, το κράτος συνεχίζει τη νεοφιλελεύθερη πολιτική του. Από τη μία έχουμε την επίμονη και εγκληματική άρνηση της ενίσχυσης του Ε.Σ.Υ. και τη χρηματοδότηση των σωμάτων καταστολής εις βάρος των κοινωνικών αναγκών μας. Και από την άλλη, οργανώνει θεσμικά μια καταμέτωπη επίθεση στους εργαζόμενους με το νέο αντεργατικό νομοσχέδιο που αυτή τη στιγμή βρίσκεται στη φάση της δημόσιας διαβούλευσης.
Το εν λόγω νομοσχέδιο παρουσιάζεται ως επιθυμητός εκσυχρονισμός των εργασιακών σχέσεων προς όφελος των εργαζομένων, αλλά στην πραγματικότητα είναι μια προσπάθεια αναθεώρησης και κατάργησης όλων των σημαντικών κεκτημένων των εργατικών αγωνών χρόνων. Συνοπτικά, το αντι-εργατικό νομοσχέδιο Χατζηδάκη θέτει προς ψήφιση τα εξής:
- Θέσπιση της εξαντλητικής 10ωρης εργασίας & καθολική αύξηση του πλαφόν των υπερωριών σε 150 ώρες/έτος: Ουσιαστικά παγιώνεται η επιμήκυνση του ωραρίου εργασίας, με τις υπερωρίες πλέον να πληρώνονται σε είδος (μείωση ωρών, ρεπό, άδεια) αντί με προσαύξηση. Το εισόδημά μας, δηλαδή, μειώνεται, ενώ θα δουλεύουμε ακόμα περισσότερες ώρες. Το 4ήμερο 10ωρο ουσιαστικά μεταφράζεται σε 1 ένσημο χαμένο τη βδομάδα. Καθιερώνεται, λοιπόν, και με νόμο ο εργαζόμενος-λάστιχο, που προγραμματίζει τη ζωή του ανάλογα με τις απαιτήσεις του αφεντικού του και τις ανάγκες του κεφαλαίου.
- Κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας σε ακόμη περισσότερους κλάδους (μεταφορικές, πληροφορική, logistics, data center, τηλεφωνικά κέντρα, ψηφιοποίηση έγχαρτου αρχείου, παραγωγή έτοιμου σκυροδέματος).
- Ατομικές συμβάσεις: Δίνεται πια το δικαίωμα στον εργοδότη να συστήνει ατομική σύμβαση εργασίας, ακόμα κι αν υπάρχει συλλογική. Η πραγματικότητα που ζούμε μάς έχει επιβεβαιώσει πολλάκις ότι οι διαπραγματεύσεις μεταξύ του εκμεταλλευτή και των εκμεταλλευόμενων δεν είναι επί ίσοις όροις. Οι ατομικές συμβάσεις μόνο δυσμενέστερους όρους εργασίας θα φέρουν για εμάς.
- Αντισυνδικαλιστικά μέτρα που περιλαμβάνουν το ψηφιακό φακέλωμα, την ψηφιακή ψήφιση της απεργίας, την απαγόρευση περιφρούρησης και κατάληψης χώρων και την υποχρέωση για προσωπικό ασφαλείας 40%, που απαγορεύει στην πράξη την ολική απεργία. Τέλος, ανοίγει η πόρτα για ποινικές διώξεις σε βάρος όσων απεργούν, μέσω της αόριστης και ανοιχτής σε ερμηνείες διάταξης περί άσκησης ψυχολογικής και σωματικής βίας. Μία σειρά τεχνασμάτων, δηλαδή, για να κηρύξουν τους συνδικαλιστικούς αγώνες παράνομους.
- Δυνατότητα απαγόρευσης της έλευσης στον χώρο εργασίας απολυμένων εργαζομένων και απαλλαγή του εργοδότη από την υποχρέωση επαναπρόσληψης σε περίπτωση παράνομης απόλυσης: Με τον τρόπο αυτό και εξασφαλίζεται ότι ο απολυμένος εργαζόμενος δεν θα οργανωθεί με τους συναδέλφους του, διεκδικώντας τη θέση ή την αποζημίωσή του, και δεν αναιρείται η απόλυση παρά του ότι κρίθηκε και δικαστικώς ως παράνομη.
- Καθιέρωση της τηλεργασίας. Με αφορμή την υγειονομική κρίση καθιερώνεται μια κατάσταση εργασίας που σμπρώχνει στις πλάτες των εργαζομένων τα βάρη των λειτουργικών εξόδων (θέρμανση, ρεύμα) και του εξοπλισμού, εισβάλλει στον προσωπικό μας χώρο και χρόνο κάνοντας θολά τα όρια μετά της προσωπικής και επαγγελματικής ζωής, και τέλος μάς αποξενώνει από τους συναδέλφους μας.
Το νομοσχέδιο αυτό έρχεται να συμπληρώσει μία σειρά επιθέσεων στον κόσμο της εργασίας. Στόχος του είναι να δημιουργήσει εκείνο το θεσμικό πλαίσιο που θα προσαρμόσει τις συνθήκες εργασίας μας στις ανάγκες του κεφαλαίου. Να δουλεύουμε περισσότερες ώρες χωρίς μισθό μειώνοντας τα έξοδα των αφεντικών μας, να εντατικοποιείται η εργασία μας όποτε «έχει περισσότερη δουλειά», να είμαστε πάντα διαθέσιμοι, να μην έχουμε το χώρο και τα εργαλεία για να διεκδικήσουμε με τους συναδέλφους μας αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας. Στη φάση που βρισκόμαστε, το κράτος έχει ανοίξει τα χαρτιά του και η στρατηγική του είναι ξεκάθαρη. Εκμεταλλευόμενο, όπως ξέρει καλά να κάνει, άλλη μια κρίση, καθώς και τη δική μας κινηματική νηνεμία, διαλύει όλα τα κεκτημένα εργατικών αγώνων χρόνων, ενώ παράλληλα επιτίθεται στην αντεπίθεση μας, στον τρόπο οργάνωσής μας, με όλα τα δυνατά μέσα.
Ξεκάθαρος είναι, λοιπόν, και ο μοναδικός δρόμος που ανοίγεται μπροστά μας. Αυτός της οργάνωσης των αντιστάσεων μας και του μπλοκαρίσματος των αντικοινωνικών τους νομοθετημάτων. Δεν υπάρχει κάτι να περιμένουμε, ούτε να ελπίζουμε σε άσπρες μέρες. Η αντιεργατική πολιτική του κράτους και του κεφαλαίου έχει συνέχεια και έχει αποδείξει ότι έχει ήδη προσχεδιασμένο και το μέλλον. Το μόνο που μένει είναι να σηκώσουμε το γάντι. Σε αυτή την πάλη πρέπει να ξαναθυμηθούμε ποιοι είναι οι σύμμαχοί μας, ποιοι έχουν την ίδια θέση και τα ίδια συμφέροντα με εμάς, ποιοι πλήττονται με τον ίδιο τρόπο και ποιοι είναι αυτοί μάς πλήττουν. Οι «μεγαλο-συνδικαλιστές» της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ για μία ακόμη φορά απέδειξαν ότι δεν είναι δίπλα μας, αλλά μαζί με τα αφεντικά μας. Πρώτη φορά με την απεργία της πρωτομαγιάς, και δεύτερη φορά τώρα μετέθεσαν την απεργία σε διαφορετική ημερομηνία από αυτή που αρχικά ανακοίνωσαν διάφορα σωματεία, αποδυναμώνοντας τη μαζικότητα των κινητοποιήσεων, αφού οι εργαζόμενοι διασπάστηκαν σε δύο μέρες, και αφήνοντας τους απεργούς εκτεθειμένους. Με αυτή την κίνηση προσθέσανε ένα ακόμα λιθαράκι στη μιντιακή προπαγάνδα περί «παράνομων απεργιών», κάτι που διόλου τυχαία αποτελεί και ένα από τα κομβικά σημεία του εν λόγω νομοσχεδίου.
Μόνη μας δύναμη, λοιπόν, είναι η δική μας οργάνωση με τους συναδέλφους μας σε συνελεύσεις και σωματεία μακριά από λογικές ανάθεσης. Να βάλουμε τώρα αναχώματα στη διαρκή υποτίμησή μας. Γιατί θέλουμε να ζήσουμε ελεύθερα, με αξιοπρέπεια, με χρόνο για αυτούς/ες που αγαπάμε. Γιατί δεν μπορούμε να κάτσουμε θεατές όσο μας κλέβουν τη ζωή. Γιατί ακόμα και η 8ωρη πενθήμερη εργασία είναι δική μας παραχώρηση. Δεν θα ξεχάσουμε και αυτά που ξέραμε!
ΔΕ ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ ΤΖΑΜΠΑ, ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΜΑΣΤΕ ΣΕ ΕΙΔΟΣ
ΜΕΙΩΣΗ ΩΡΑΡΙΩΝ, ΑΥΞΗΣΗ ΚΑΤΩΤΑΤΟΥ ΜΙΣΘΟΥ
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ, ΤΗΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΔΡΑΣΗΣ
ΚΑΙ ΣΤΟ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΦΑΚΕΛΩΜΑ
ΝΑ ΣΤΗΣΟΥΜΕ ΑΝΑΧΩΜΑΤΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΝΕΟ ΑΝΤΙ-ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ
ΤΑΞΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΤΩΡΑ
*Πανό ενάντια στο νομοσχέδιο Χατζηδάκη που αναρτήθηκαν ενόψει της απεργίας:
