ΝΑ ΜΗΝ ΓΙΝΕΙ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ

Επτά χρόνια έχουν περάσει από τη δολοφονία του Π. Φύσσα από τη Χρυσή Αυγή λόγω της αντιφασιστικής του δράσης, και πια η δίκη εναντίον της φτάνει στο τέλος της με την αναμονή της ανακοίνωσης του αποτελέσματος να λήγει στις αρχές του επόμενου μήνα. Κι ενώ, όπως είδαμε και πέρυσι από τα αποτελέσματα των εκλογών και το ποσοστό των ψήφων της Χρυσής Αυγής, αναγνωρίζουμε μια πτώση του οργανωμένου ναζισμού, θα ήταν αφελές να πιστέψουμε ότι οποιαδήποτε καταδίκη θα είναι η ταφόπλακα του φασισμού.

ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΣ ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΚΡΑΤΟΣ

Όσο κι αν «ακούγεται» γραφικό, δε θα σταματήσουμε ποτέ να επαναλαμβάνουμε ότι ο φασισμός είναι το μακρύ χέρι του κράτους. Ένα εργαλείο που μπορεί να το χρησιμοποιεί όταν το απαιτούν οι συνθήκες, να το κρατάει σε ετοιμότητα για το μέλλον ή να το αποποιείται και να το καταδικάζει. Όσο το κράτος και το κεφάλαιο έχουν να αντιμετωπίσουν μια κοινωνική πόλωση που αμφισβητεί ευθέως το δίκαιο της κερδοφορίας των αφεντικών εις βάρος μας και το μονοπώλιο της εξουσίας από το κράτος, τόσο οι οργανωμένοι -και κομματικά- φασίστες θα στηρίζουν αντι-εργατικά μέτρα (Ευρωκοινοβούλιο 2018: Ν.Δ. και Χ.Α. ψήφισαν υπέρ της κατάργησης του ημερήσιου 8ώρου και εβδομαδιαίου 48ώρου), θα χτυπάνε το ανταγωνιστικό κίνημα (επιθέσεις σε συνδικαλιστές, εμπρησμοί σε κοινωνικούς χώρους και καταλήψεις) και θα εκφοβίζουν το πιο υποτιμημένο κομμάτι της εργατικής τάξης, τους μετανάστες. Όσο, δηλαδή, αμφισβητείται από την κοινωνική βάση το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, τόσο θα είναι αναγκαίοι οι φασίστες για το κράτος. Από την άλλη, όταν η αστική δημοκρατία έχει εξασφαλίσει την κοινωνική συνοχή και συναίνεση, απλά αναλαμβάνει η ίδια και οι θεσμοί της να κάνουν απροκάλυπτα όλα τα παραπάνω.

Η τωρινή περίοδος που διανύουμε δεν απαιτεί να υπάρχει οργανωμένος φασισμός ως αντιπολίτευση που θα πιέσει προς όφελος του κεφαλαίου ή/και ως καταστολή της εργατικής τάξης και του ανταγωνιστικού κινήματος στο δρόμο. Άλλωστε, όπως είδαμε και πρόσφατα, το ίδιο το κράτος έχει φροντίσει από τη μία την ενίσχυση των δυνάμεων καταστολής με fast track προσλήψεις, ίδρυση νέων ομάδων και αγορά επιπλέον εξοπλισμού, και από την άλλη επαναφέρει και εμπλουτίζει νόμους της χούντας χτυπώντας το δικαίωμα σε διαδήλωση. Η ίδια η φασιστική ρητορική και πρακτικές έχουν πια ενσωματωθεί στους κυρίαρχους εκπροσώπους του κράτους (Ν.Δ. και Μ.Μ.Ε.). Είναι μια διεργασία που έχει ενταθεί τα τελευταία χρόνια προσπαθώντας να μάς πείσει ότι ζούμε σε μία διαρκή συνθήκη έκτακτης ανάγκης. Απέναντι σε κάθε κρίση (οικονομική, υγειονομική, διακρατική) απαιτείται «ομοψυχία». Ένα επίπλαστο «όλο», εμπνευσμένο από τον βασικό πυλώνα κάθε έθνους-κράτους «πατρίδα-οικογένεια-θρησκεία». Ένα «όλο» με σαφή όρια που αυτομάτως θέτει κάποιους και κάποιες έξω από αυτό.

Η ΚΥΡΙΑΡΧΗ ΑΦΗΓΗΣΗ: ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΚΑΙ «ΚΑΚΟΙ ΓΕΙΤΟΝΕΣ»

Το κράτος, λοιπόν, συνεχίζει την αντι-μεταναστευτική του πολιτική στοχοποιώντας τους μετανάστες ως «ζημιογόνους» οικονομικά για τη χώρα, ως εχθρό και στοιχείο διάλυσης της από τα πάνω επιβληθείσας ενότητας των ντόπιων, λες και εμείς και ο κάθε Μαρινάκης έχουμε τις ίδιες ευκαιρίες και συμφέροντα. Σε απόλυτη συμφωνία με την παραπάνω αφήγηση, κατήργησε το ΑΜΚΑ των μεταναστών αφαιρώντας τους, ουσιαστικά, το δικαίωμα στην περίθαλψη, έβαλε φρένο στη χορήγηση ιθαγένειας και ασύλου, τους στοίβαξε και τους απομόνωσε στα κρατητήρια και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ενώ παράλληλα ονειρεύεται και υπόσχεται κλειστά κέντρα κράτησης και μεταφορά τους σε ξερονήσια. Με την εμφάνιση του COVID-19 οι μετανάστες παρουσιάστηκαν ως ξεχωριστά κρούσματα, στοχοποιήθηκαν ως υγειονομική βόμβα επικίνδυνη για τους ντόπιους, χωρίς παράλληλα να λαμβάνεται κανένα μέτρο πρόνοιας και προστασίας ούτε για τους μεν ούτε για τους δε, με το ήδη υποτιμημένο Ε.Σ.Υ. να καταρρέει.

Με πρόσχημα ότι μάς επιτίθονται πολιτισμικά/ εδαφικά/ οικονομικά, ενισχύεται η ρητορική της «εθνικής ενότητας» που είναι αναγκαία προϋπόθεση πριν την έναρξη οποιουδήποτε είδους πολεμικής σύρραξης. Είναι μια ρητορική που έχει οξυνθεί από τις διαπραγματεύσεις για το όνομα της Βόρειας Μακεδονίας, που επί της ουσίας συμπεριλάμβαναν στρατιωτικές και οικονομικές συμφωνίες εις όφελος της ελληνικής αστικής τάξης. Και αυτή η ρητορική έχει φτάσει πια στην κορύφωσή της με τους διακρατικούς ανταγωνισμούς για το θέμα της ενέργειας. Το κράτος πουλά το παραμύθι της επίθεσης ενάντια στην εθνική κυριαρχία, διασπείροντας τον φόβο και οξύνοντας το «πατριωτικό αίσθημα», με σκοπό να ισχυροποιήσει τη θέση του ελληνικού κεφαλαίου στα Βαλκάνια και την Ανατολική Μεσόγειο. Παράλληλα, επιτυγχάνεται η κοινωνική συναίνεση της σπατάλης του δημόσιου χρήματος για τον στρατιωτικό υπερεξοπλισμό «ενάντια στους κακούς Τούρκους» εις βάρος των κοινωνικών μας αναγκών.

Ο ΕΚΦΑΣΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Με άλλα λόγια, η υποβάθμιση των σχολείων και της δημόσιας δωρεάν υγείας, η αύξηση της ανεργίας, η μείωση των μισθών, οι απλήρωτες υπερωρίες και η φτωχοποίηση της τάξης μας θεωρούνται αναγκαίο κακό για το καλό του έθνους και όποιος αντιδρά σε αυτό αυτομάτως χαρακτηρίζεται ως «εχθρός της πατρίδας» που πρέπει να κατασταλεί. Αυτή η κυρίαρχη αφήγηση έχει βρει και το αντίστοιχό της στη μικροκλίμακα της κοινωνίας. Είναι ακριβώς αυτές οι φωνές που κατηγορούν του μετανάστες για υποτιθέμενα κλεμμένα επιδόματα (που δίνονται από την Ε.Ε.), που μπροστά στον υπερπληθυσμό των κέντρων κράτησης στα νησιά φωνάζουν «να πάνε να πνιγούνε» και επιτίθονται σε αλληλέγγυους και εργαζόμενους σε Μ.Κ.Ο. Είναι όσοι και όσες υποστηρίζανε τη δολοφονία του Ζακ ως αυτοάμυνα, αφού «πρεζάκι ήταν, να κλέψει πήγε». Είναι όσοι τον περασμένο Μάρτη στάθηκαν μαζί με τους μπάτσους και τους καραβανάδες για να κυνηγήσουν ανθρώπους που βρέθηκαν στη μέση του ανταγωνισμού δύο κρατών. Είναι όσοι διψούν για το αίμα των Τούρκων, που «μια ζωή διεκδικούν ό,τι μάς ανήκει». Και όσες επιζητούν την τιμωρία «ως ανθέλληνες» για όσους αντιδρούν στα πολεμοχαρή σχέδια του ελληνικού κράτους.

ΜΕ ΠΟΙΟΥΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ;

Απέναντι σε αυτή τη διαρκή υποτίμηση και τον εκφασισμό της κοινωνίας, αυτό που έχουμε εμείς να πούμε είναι ότι φτάνει μόνο να αναρωτηθούμε ποιοι είναι αναλώσιμοι για το κράτος και το κεφάλαιο, για να αποφασίσουμε σε ποια μεριά και με ποιους στεκόμαστε. Ντόπιοι εργάτες και μετανάστες είμαστε εκτεθειμένοι απέναντι σε έναν ιό με ελλείψεις σε νοσοκομεία και ιατρικό προσωπικό, υπερπληθυσμό στις εργασιακές γαλέρες και σχολεία, και ακόμα χειρότερα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών. Είμαστε αναλώσιμοι για το κράτος και το παρακράτος που μάς χτυπάει στο ψαχνό στην προσπάθειά μας να ξεφύγουμε από τον πόλεμο και την οικονομική εξαθλίωση, που είναι έτοιμο να μάς στείλει να γίνουμε κρέας για οβίδες για ορυκτά που θα πλουτίσουν τις τσέπες άλλων. Τέλος, είμαστε αναλώσιμοι απέναντι στην εκμετάλλευση της εργασίας μας, με τα ένσημα σε μια αίτηση ασύλου να αξιολογούνται ως αποτρεπτικό στοιχείο για τον χαρακτηρισμό πρόσφυγα πολέμου, και από την άλλη έχουν ήδη ψηφιστεί οι απλήρωτες υπερωρίες λόγω της υποχρεωτικής καραντίνας σε περίπτωση νόσησης.

Έτσι, αντιλαμβανόμαστε ότι όταν αναπαράγουμε την αφήγηση του κράτους, δεν αγωνιζόμαστε για τη βελτίωση των όρων ζωής μας. Αντιθέτως, ενισχύουμε τα συμφέροντα της κυρίαρχης αστικής τάξης του τόπου όπου έτυχε να γεννηθούμε/ζούμε. Ο πόλεμος ενάντια στον φασισμό δεν κερδίζεται στις δικαστικές αίθουσες, αλλά στην καθημερινότητα μας. Για να αντισταθούμε στην προσπάθεια εκφασισμού των συνειδήσεων και την κανονικοποίηση της φασιστικής ρητορικής, πρέπει να αγωνιστούμε για έναν κόσμο ισότητας, ελευθερίας και αλληλεγγύης. Όσο οργανωνόμαστε και μαχόμαστε, όσο δημιουργούμε δίκτυα αλληλεγγύης από εμάς για εμάς, τους καταπιεσμένους αυτού του κόσμου, τόσο δεν θα αφήνουμε περιθώριο για την περαιτέρω συντηρητικοποίηση και οπισθοδρόμηση της κοινωνίας. Μέχρις ότου η μισαλλοδοξία και ο φασισμός να ανήκουν ολοκληρωτικά στην ιστορία.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 51 ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΧΘΕΣ ΤΟ ΒΡΑΔΥ(16/9) ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ