Για την εργατική δολοφονία και τη νικηφόρα απεργία στο κάτεργο της cosco και για τους εργατικούς αγώνες του τελευταίου διαστήματος
«Το ατσάλι δένεται στη μεγάλη φωτιά και στο δυνατό ψύχος.
Τότε γίνεται δυνατό και τίποτα δε φοβάται.
Έτσι ατσαλώθηκε και η δική μας γενιά και έμαθε να μην παραδίνεται…».
O τραγικός θάνατος του 45χρονου λιμενεργάτη της COSCO Δημήτρη Δαγκλή πάνω στη βάρδια του, και όχι ενώ είχε σχολάσει όπως αρχικά επικαλέστηκε η διοίκηση της εταιρίας, ήρθε να προσθέσει μια ακόμα εργατική δολοφονία στη μαύρη λίστα των 113 εργατών που δεν επέστρεψαν στο σπίτι τους μετά το μεροκάματο από το 2016. Και πόσοι ακόμη είναι αυτοί που σακατεύτηκαν, τραυματίσθηκαν και κινδύνεψαν. Και για πόσους ακόμα μπορεί να μην έγινε ποτέ γνωστός ο θάνατός τους, να μην βγήκε ποτέ έξω από τον χώρο δουλειάς η τραγική είδηση.
Ένας ακόμα θάνατος που κάνει ξεκάθαρο με τον πιο αδυσώπητο τρόπο πως η καπιταλιστική κερδοφορία και η ανάπτυξη δεν μπορεί παρά να βασίζονται στην εντατικοποίηση, την απουσία μέτρων προστασίας και τελικά την εξόντωση των εργαζομένων. Συγκεκριμένα για το λιμάνι της COSCO, την “ναυαρχίδα των εγχώριων ιδιωτικοποιήσεων και “επωφελών επενδύσεων” όπως συνηθίζεται να αποκαλείται από το εγχώριο πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου, οι συνθήκες εργασίας αποτυπώνουν με απόλυτη ακρίβεια τις προϋποθέσεις άντλησης της υπερ-κερδοφορίας που παρουσιάζει η επιχείρηση. Ενδεικτικό είναι το γεγονός πως η COSCO ανακοίνωσε κέρδη ύψους 5,7 δις για το πρώτο εξάμηνο του 2021 (αυξημένα κατά 40 φορές σε σχέση με την αντίστοιχη περσινή περίοδο), ενώ σύμφωνα με τις ανακοινώσεις του υπουργού ναυτιλίας Γ. Πλακιωτάκη ετοιμάζεται και η μεταβίβαση ενός επιπλέον 16% των μετοχών της ΟΛΠ ΑΕ στηνCOSCO, παραδίδοντας στην κινέζικη εταιρία τον απόλυτο εμπορικό (και όχι μόνο) έλεγχο του λιμανιού.
Την ίδια στιγμή λοιπόν που η εταιρία συσσωρεύει κέρδη και επεκτείνεται, οι εργαζόμενοι υπόκεινται στις απανωτές και υποστελεχωμένες βάρδιες σε πόστα υψηλού κινδύνου, τα ελαστικά ωράρια με “κόντρα βάρδιες” και τους χαμηλούς μισθούς, αλλά και την άρνηση τήρησης των βασικών μέτρων προστασίας με την πρόχειρη συντήρηση των μηχανημάτων, η οποία και στοίχισε τη ζωή του Δημήτρη Δαγκλή. Όπως αναφέρει και το ταξικό σωματείο (ΕΝΕΔΕΠ) των λιμενεργατών για τον θάνατο του Δημήτρη: «Είναι αποτέλεσμα των εκβιασμών από την εργοδοσία μπροστά στις ανανεώσεις των συμβάσεων, να μην υπολογίζεται κούραση, ασθένειες, να “φοβόμαστε” να πούμε όχι. Είναι αποτέλεσμα να θυσιάζονται ζωές για τα κέρδη της COSCO. Φθάνει πια. Ο θάνατος σήμερα του εργάτη, φίλου, οικογενειάρχη θα είναι ο τελευταίος».
Η επταήμερη νικηφόρα απεργία στην COSCO ως απάντηση στο θάνατο του Δημήτρη Δαγκλή έκανε το φόβο να αλλάξει στρατόπεδο. Οι απεργοί εργάτες απαίτησαν 6 και όχι 4 εργαζόμενους σε κάθε πόστο, να σταματήσουν οι κόντρα βάρδιες, να μετατραπούν όλες οι συμβάσεις σε αορίστου χρόνου και να υπογραφεί Συλλογική Σύμβαση Εργασίας για όλους τους εργαζόμενους. Η απεργία τους αρχικά συνάντησε την αδιαλλαξία της κυβέρνησης και των υπευθύνων της COSCO , οι οποίοι αρνούνταν την εκπλήρωση των αιτημάτων απειλώντας με την επέμβαση της αστυνομίας και την ενεργοποίηση των μπράβων και των φασιστών που στελεχώνουν το εργοδοτικό σωματείο της εταιρίας. Οι απεργοί δεν οπισθοχωρήσαν με την καθολική και πρωτοφανή αλληλεγγύη και συμπαράσταση του ταξικού κινήματος της Αθήνας, του Πειραιά και άλλων πόλεων σε όλη τη χώρα αλλά και στο εξωτερικό (σωματεία των λιμενεργατών από την Σουηδία, τη Χώρα των Βάσκων, την Κύπρο, την Ιταλία, την Τουρκία), με συγκεντρώσεις, πορείες, οργάνωση συσσιτίων για τους απεργούς και περιφρουρήσεις να στέλνουν μήνυμα ενότητας, ετοιμότητας και αταλάντευτης συνέχισης της απεργίας μέχρι την δικαίωση του αγώνα.
Όμως αυτή η ανυποχώρητη στάση των απεργών δεν αφορούσε μια τυπική αντιπαράθεση με την εργοδοσία και το κράτος σε επίπεδο συμβολισμών, αλλά την πεμπτουσία της ταξικής αναμέτρησης και της ανεξάντλητης δυναμικής του εργατικού κινήματος όταν αυτό οργανώνεται και αντεπιτίθεται. Η αναδίπλωση της COSCO και η ικανοποίηση των αιτημάτων των απεργών προήλθε τόσο από το μαζικό κύμα ταξικής αλληλεγγύης και κοινωνικής νομιμοποίησης της απεργίας όσο κυρίως από το σαμποτάζ στην κερδοφορία και την απώλεια εκατομμύριών ευρώ από την ακινησία στο λιμάνι. Εκατομμυρίων που παράγουν οι ίδιοι οι εργάτες με τον κόπο, τον ιδρώτα και τελικά με το αίμα τους. Έτσι, ο κίνδυνος τόσο μιας ανεπανόρθωτης έκθεσης της κυβέρνησης από τις εικόνες συνωστισμού των πλοίων στο λιμάνι όσο και του μπλοκαρίσματος του υδάτινου εμπορικού διαδρόμου της COSCO με συνέπεια την απώλεια κερδοφορίας, οδήγησαν σε αναζήτηση άμεσης λύσης με όρους άτακτης υποχώρησης.
Ενδεικτικά η Διεθνής Ναυτική Ένωση ζητούσε ωμά την άμεση παρέμβαση του υπουργού Ναυτιλίας Γ. Πλακιωτάκη και έδινε πληροφορίες για το πόσο ζημιογόνα για το κεφάλαιο είναι η απεργία των ναυτεργατών αναφέροντας: ”Όπως είναι πλέον παγκοίνως γνωστό, η άνευ προηγουμένου λιμενική συμφόρηση που έχει ήδη δημιουργηθεί έχει πάψει να είναι διαχειρίσιμη, δεδομένου ότι τουλάχιστον 36 πλοία μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων -εκ των οποίων 23 feeders και 13 mothers με 40.000 κινήσεις- έχουν ήδη καταπλεύσει στον Πειραιά -στο πλαίσιο των προγραμματισμένων δρομολογίων των διεθνών τακτικών γραμμών που εξυπηρετούν- ενώ ήδη 3 εμπορικά πλοία παράκαμψαν τον Πειραιά.” Ακόμη ο υπουργός ανάπτυξης Α. Γεωργιάδης ανέφερε σε συνέντευξη του: ”Αν η απεργία στο λιμάνι του Πειραιά συνεχιστεί, είναι βέβαιο, καθώς στο παγκόσμιο εμπόριο υπάρχει διαταραχή στην εφοδιαστική αλυσίδα, ότι θα έχουμε πρόβλημα στην κίνηση όλου του εμπορίου στη χώρα τις ημέρες των εορτών”.
Η νίκη της απεργίας στην COSCO, είναι μια νίκη όλων των εργαζομένων. Ενάντια στις απανταχού διακηρύξεις για το περίφημο “τέλος της ιστορίας”, το τέλος της εργατικής τάξης και των αγώνων της, είναι η ίδια η πραγματικότητα και οι αντιθέσεις της, ειδικότερα μέσα στο σημερινό περιβάλλον της αδιάκοπης και συνεχώς εντεινόμενης συνολικής κρίσης του συστήματος (υγειονομική, περιβαλλοντική, οικονομική), η οποία και παράγει τις αρνήσεις της. Μέσα σε πρωτόγνωρα αντίξοες συνθήκες, μέσα στην ανελέητη και πολυεπίπεδη επίθεση στην τάξη μας, η οποία παραμένει πολιτικά και οργανωτικά απροετοίμαστη, η εμπειρία του αγώνα στην COSCO αποτέλεσε ένα βήμα ταξικής ωρίμανσης και αυτοπεποίθησης ενάντια στην ηττοπάθεια, την εξατομίκευση και την μεμψιμοιρία. Και πως όχι άλλωστε, όταν απέναντι στον ορυμαγδό εργοδοτικής τρομοκρατίας, τους εκβιασμούς και την καταστρατήγηση των εργασιακών δικαιωμάτων και κεκτημένων, μια απεργία όχι μόνο ξεσπά στην “καρδία του κτήνους” αλλά τελικά καταφέρνει και να νικήσει και να εκπέμψει μια διεθνή ακτινοβολία ταξικής αλληλεγγύης και αισιοδοξίας, αφού όπως λένε και οι ίδιοι εργαζόμενοι ”είναι η πρώτη φορά είτε στη Κίνα είτε σε παγκόσμιο επίπεδο που η COSCO αυτό το μεγαθήριο αναγκάζεται να τα μαζέψει και να ικανοποιήσει τα αιτήματα των εργαζομένων. ”
Η νίκη στην COSCO δεν ήρθε μόνη της. Είχε προηγηθεί ο μεγαλειώδης νικηφόρος αγώνας των εργαζομένων ενός άλλου μεγάλου πολυεθνικού μονοπωλίου όπως αυτό της e-food, μετά την απόπειρα εκβιασμού 115 εργαζομένων να μετατραπούν σε “ελεύθεροι επαγγελματίες” ή να απολυθούν. Η άμεση κινητοποίηση και η ενότητα των ταξικών σωματείων του κλάδου με τα “κόκκινα γιλέκα” να πλημμυρίζουν τις πόλεις της χώρας με μαζικές μοτοπορείες εισπράττοντας τη διάχυτη κοινωνική αλληλεγγύη στον αγώνα τους και το μαζικό μποϊκοτάζ στην εφαρμογή της εταιρίας, είναι αυτή που παρέδωσε τη σκυτάλη στο νικηφόρο αγώνα των λιμενεργατών στο Πέραμα. Αντίστοιχα, οι πορείες και οι σφιγμένες γροθιές των συναδέλφων του πάνω από το σημείο που σκοτώθηκε ο 47χρονος διανομέας της WOLTστη Θεσσαλονίκη, η 24ωρη απεργία των οικοδόμων στην Πάτρα ως απάντηση στο εργατικό ατύχημα 36χρονου συναδέρφου τους, η 24ωρη απεργία των εργαζομένων στα PRAKTIKER στις 6 Νοέμβρη με αίτημα την υπογραφή Επιχειρησιακής Συλλογικής Σύμβασης και την ανάκληση της απόλυσης συνδικαλιστή συνάδερφου τους, οι αγώνες των εκπαιδευτικών, των υγειονομικών, των φοιτητών και των μαθητών, δείχνουν το δρόμο σε ένα νέο καρέ της ταξικής πάλης που διαμορφώνεται με όρους ταξικής- προλεταριακής συνείδησης, οργάνωσης και διεκδίκησης.
Αντίστοιχα σε διεθνές επίπεδο, οι εργάτες της GKN και η τεράστια διαδήλωση τουλάχιστον 25.000 εργατών και νέων που πλημμύρισε τους δρόμους της της Φλωρεντίας τον περασμένο Οκτώβρη, η απεργία 2500 εργατών στην AMAZON της Γερμανίας, οι μαζικές απεργίες (πάνω από 100.000 απεργοί) στην Αμερική σε διάφορους κλάδους (βιομηχανία γεωργικών μηχανημάτων, υγειονομικοί, ανθρακωρύχοι, εργαζόμενοι στον κινηματογράφο), σκιαγραφούν την διαφαινόμενη επανάκτηση της από δεκαετιών χαμένης μαζικής ταξικής-συνδικαλιστικής συνείδησης των εργαζομένων και της οργάνωσης τους απέναντι στην καταιγιστική αναδιάρθρωση-υποτίμηση της εργασίας που επιβάλλεται στο όνομα της ανάπτυξης της κερδοφορίας του κεφαλαίου και την έξοδο του από την κρίση. Και είναι αυτή η συνείδηση -και μόνο αυτή- που μπορεί να ανακόψει την σαρωτική-αντεργατική επέλαση του κεφαλαίου και να βάλει τις βάσεις για την οργανωμένη υπεράσπιση των ταξικών μας συμφερόντων και την μετατροπή της τρέχουσας παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης από οδοστρωτήρα κεκτημένων και δικαιωμάτων σε πεδίο ανάπτυξης των εργατικών διεκδικήσεων και αγώνων. Σε πεδίο ολομέτωπου ταξικού πολέμου. Από τις σηκωμένες γροθιές των εργατών στις προβλήτες, τις αποθήκες και τους δρόμους σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης στέλνεται σινιάλο διεθνιστικής-εργατικής αντίστασης με μια ελπίδα και ένα σύνθημα:
ΤΑΞΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ-ΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Ταξική Αντεπίθεση, ομάδα αναρχικών και κομμουνιστών (Αθήνα, Θεσσαλονίκη)
Πέλοτο, στο δρόμο για την αναρχία και τον κομμουνισμό (Ξάνθη)
Κατάληψη Παλιού Νεκροτομείου (Αλεξανδρούπολη)
αναρχική ομάδα “δυσήνιος ίππος” (Πάτρα)
